

Ton Verlind
Een schitterende slangenkuil
.....de rafelrandjes van de mediawereld
Het verdacht maken en tegenwerken door spindoctors van journalisten, dreigementen,
manipuleren van het nieuws, desnoods keihard liegen, machtsmisbruik, netwerkcorruptie,
politici die kijkers- en luisteraars bewust op het verkeerde been zetten: het is van alle dag.
Zoals er ook al tientallen jaren door Den Haag een virus zwerft dat erop gericht is om de
publieke omroep als optelsom van krachtige ledenorganisaties op de knieën te krijgen
door het systeem om te vormen tot een centraal gestuurde media-organisatie met
een middle of the road-koers. Zo zien veel politici de publieke omroep het liefst: ogenschijnlijk onafhankelijk, maar tegelijk ook gedwee met weinig ruimte voor een degelijk tegengeluid.
Ik maak er al zo’n vijftig jaar deel van uit. Op mijn start op vijftien-jarige leeftijd als
correspondent van dagblad De Stem in Breda volgde een enerverende tijd in de journalistiek
die me via de krant, de radio en het actualiteitenprogramma Brandpunt van de KRO-televisie
bracht tot mediadirecteur van de KRO, een functie waar ik eind 2007 een punt achter zette.
Ik ging terug naar mijn eerste liefde: de geschreven journalistiek.
In menig opzicht is de mediawereld een slangenkuil, maar wel een schitterende
slangenkuil omdat kritische journalistiek uiteindelijk toch de laatste veiligheidsklep
is in ons democratisch systeem. ‘Een schitterende slangenkuil’ vertelt het verhaal
vanuit de coulissen van mijn vak. Soms kommer en kwel, regelmatig ontroerend,
maar vaak ook om hartelijk mee te lachen.
Neem nou de bankdirecteur die van zijn dure maîtresse af dacht te komen door haar op te
sluiten in de kluis waarna hij haar vervolgens bij de politie afschilderde als een
bankovervaller. De afloop leest u in dit boek, naast tal van serieuze nieuwsanekdotes,
waaronder de feiten achter de befaamde hoofdenaffaire van Brandpunt over het
ontvreemden en verhandelen van lichaamsdelen, de reportage die nog steeds door het leven
gaat als nepnieuws, maar dat niet was.
​
REACTIES​
​
Dick Bakker, voormalig communicatieadviseur bij de politie:
Op bijna elke pagina kon ik interessante dingen aanstrepen. Het boek is een caleidoscoop, met een duidelijke rode draad; de journalistieke pluriformiteit die verloren dreigt te gaan en de eenheidsworst TV die ontstaan is door het omdraaien van de nek van de individuele omroepen met kijkcijfers als heilige graal.
Gooi- en Eemlander:
Verlind is naarmate het einde van het boek nadert lekker fel en kritisch. Zoals over talkshows met ‘presentatoren die elke journalistieke kennis ontberen, het zichtbare bewijs van de verdunning van de journalistieke kwaliteit van de publieke omroep’. ‘Kijkcijfers zijn dominant, niet de maatschappelijke relevantie is doorslaggevend’.
HP De Tijd:
Wat de publieke omroep uitzendt, is te veel van hetzelfde, vindt Verlind. Te weinig inspireert nog, zet aan tot nadenken. Het wrange is dat de omroepen dit zelf lieten gebeuren. Jarenlang werkten ze dociel mee aan de centralisatie van de publieke omroep en stonden ze vooraan om hun ‘oude’ profielen te ontmantelen. Te laat merkten ze dat ze het kind met het badwater hadden weggegooid.
Trouw:
‘De omroepen liggen als uitgewrongen vaatdoeken aan de kant van de weg’.
Parool:
Naast vele vaak bijzonder gedetailleerde anekdotes die Verlind opdist, kraakt hij in zijn boek harde noten over de publieke omroep. Die is zich steeds meer gaan gedragen als een ministerie; defensief, naar binnen gericht en gesloten als een oester. Voor afwijkende geluiden is nauwelijks meer plaats, ook omdat de macht van de omroepen, die verschillende geluiden uit de samenleving moeten representeren, tanende is.
Chris Petterson, regiomanager Ymere:
Soms een spannend jongensboek, dan weer een mooie scherpe analyse van maatschappelijke ontwikkelingen, hier en daar mooi persoonlijk, een leerzaam verhaal, een sterke visie op journalistiek en media en hun (terug te winnen) rol in het laten horen van de stemmen uit de samenleving.
Sacha Gaus:
Zojuist je boek uitgelezen, ik heb er echt voluit van genoten! Heerlijk om al die verhalen van binnenuit te lezen. ik heb het gevoel dat je ook een stuk van mijn geschiedenis beschreven hebt, omdat ik er als kijker en luisteraar natuurlijk bij was en altijd interesse in journalistiek heb gehad. Het echte verhaal achter de ‘hoofden’ heeft me geraakt: ik ben indertijd vol in het frame van Wilting gestapt. Ik vind het kortom een fantastisch én heel relevant boek. Dat wilde ik je even laten weten.